రసన

చిరాకుగా ఉంది. నిలబడి నిలబడి కాళ్ళు నొప్పి పెడుతున్నాయి. నేను ఎక్కాల్సిన ట్రైను ఇప్పటికే గంట ఆలస్యం. కాలం గడుస్తూనే ఉంది. ప్లాట్ఫామ్ మీద జనం పెరుగుతూ పోతున్నారు తప్ప ట్రైను మాత్రం రావడంలేదు. దాని తర్వాతి ట్రైనుకు వెళ్లాల్సిన జనం నేను ఎక్కాల్సిన ట్రైను జనంతో వచ్చి కలిసిపోతున్నారు. చూస్తుండగానే క్రిక్కిరిపోయింది ప్లాట్ఫామ్. ఇంతలో అనౌన్స్ మెంట్ వినిపించింది. త్వరలోనే నేను ఎక్కాల్సిన ట్రైను రెండవ ప్లాట్ఫామ్ మీదికి వస్తుందట. ‘వెరీ సూన్...’ ఈ మాట విని నాకు నవ్వొచ్చింది. తర్వాతి ట్రైనుకు వెళ్లాల్సిన జనం కూడా బ్యాగులు సర్దుకుంటుంటే ఏడుపు వచ్చింది. రెండు ట్రైన్స్ సగం దూరం దాకా ఒకే రూటులో వెళతాయి. అందుకనే ఈ రెండు ట్రైన్ల జనమూ నేను వెళ్లాల్సిన ట్రైను ఎక్కడానికి రెడీ అయిపోతున్నారు. రానే వచ్చింది ట్రైను. రిజర్వేషన్ దొరక్క పోవడంతో అప్పటికప్పుడు స్టేషన్ కు వచ్చి జనరల్ టికెట్ తీసుకున్నాను. అందుకని జనరల్ కంపార్టు మెంటు ఆగేచోట నిలుచున్నాను. అందరిదీ ఇదే పరిస్థితి కదా... ఫుట్ బోర్డు మీద కూడా వేలాడుతూ నిలుచున్నారు జనం. ఎక్కడానికి వీలు కాలేదు. రెండుమూడు రిజర్వేషన్ కంపార్టు మెంట్లు చూశాను. అన్నీ ఇలాగే ...

  ఘల్ ... ఘల్ ... ఘల్ ... ఉండుండి వినిపిస్తోంది గజ్జల శబ్దం . భగ్గుమంటూ మంటలు నాలుకలు చాస్తూ ఎగసాయి . ఆ వెంటనే హృదయవిదారకమై " కాపాడండి ... కాపాడండి " ఒకరు కాదు ... ఇద్దరుముగ్గురు మహిళలు భయవిహ్వలంగా అరుస్తున్నారు .   పెట్రోలింగ్ డ్యూటీ ముగించుకుని నేను బస చేసిన లాడ్జికి బైక్ మీద వెళ్తున్న నాకు గుండె గుభిల్లుమంది . రోడ్డుకు సుమారు నలభై అడుగుల దూరంలో కనిపిస్తున్న ఆ పురాతన జమీందారీ బంగళా నుంచే ఈ వింతలు వినిపించి , కనిపిస్తున్నాయి . దెయ్యాలున్నాయన్న వారితో సాధారణంగా నేను ఏకీభవించను . అయితే అది అది నలుగురిలో ఉన్నప్పుడు మాత్రమే . ఇప్పుడు నేను ఒంటరిగా ఉన్నాను . పైగా టైం రాత్రి పన్నెండు దాటుతోంది . భయం ఎక్కువవుతుండగా బైక్ వేగం పెంచి ముందుకు దూకించి కాస్త దూరంలో ఆపాను . ఆపదలో ఉన్నవారిని ఆదుకోవడం నా విధి . గతంలో జమీందారుల అజమాయిషీలో ఉన్న ఈ పట్టణంలో రెండు రోజుల క్రితమే ఎస్సై గా జాయిన్ అయ్యాను . శివార్లలో ఉండే లాడ్జి గదిలో తాత్కాలిక బస . పట్టణ మ్యాప్ , చరిత్ర ఇంకా పరిచయం కావాల్సి ఉంది . ఒకవేళ ఆ పురాతన జమీందారీ బంగళాలో ఎవరైనా జమీందారీ వంశస్థులు నివశిస్తూ ఉంటే ... వారికి నిజంగ...