రసన

అడవి కలివిపండు మాదిరి నల్లగా నిలగనిగలాడే బుగ్గలు లోతుకు వెళ్లిపోయాయి. చిన్న పిల్లోళ్లు కాగితం మింద బరబరా తీసిన పెన్సిలు గీతల్లా కళ్ళకింద చారలు తేలాయి. ఒత్తుగా రింగులు తిరిగి తుమ్మెదల గుంపులా మాటిమాటికీ మొగం మీదవచ్చి పడే జుట్టు పలచబడి నుదురును ఖాళీ చేసి వెనక్కి వెళ్ళింది. నల్ల కలువలాగా ఎప్పుడూ నవ్వుతో విరబూసి కనిపించే మొగం వాడి వేలాడిపోతోంది. ఆ కళ్ళనిండా ఏమిటవి.. ఎడారులా? లేక నడిచి వచ్చిన దారుల వెంట బతుకు నిండా అంటిన పల్లేరుగాయలా? ఆ పిల్ల ఈ పక్కే వస్తోంది. అంతటి ఎడారి ముఖంలోనూ ఏదో సంభ్రమం. కాలంలో తప్పిపోయిన మనిషి దొరికిన ఉద్వేగం. ఆ సంభ్రమం, ఉద్వేగం.. నన్ను చూసినందుకేనా? భయం వేసింది.. మామూలు భయం కాదది. సంఘ భయం. ఆ పిల్ల పలకరించి ఊరుకునే రకం కాదు. చాలా దగ్గరగా దాదాపు మీద పడిపోయినట్లుగా నిలబడుతుంది. నా రెండు చేతులనూ తన రెండు చేతులతో పట్టుకుని ఊపేస్తుంది. అన్నింటికీ మించి అయినదానికీ కానిదానికీ పకపకా నవ్వేస్తుంది. అంతేనా, ఎవరి గురించి చెప్పాలన్నా ఎదురుగా మనలనే ఆ మనిషిగా భావించి డైరెక్ట్ స్పీచ్ ఇస్తుంది. అంటే ఆ చెప్పదలచుకున్న మనిషిమీద ఉండే కోపం, తాపం, నిష్టూరం, కష్టం, ఇష్టం.. అన్నీ మనమ...